Mama en oma op bezoek

En dan is het nu tijd voor het avontuur samen met mama en oma!

Vrijdag ochtend (21 december) heb ik mama en oma van het vliegtuig opgehaald en zijn we met de metro naar Sinchon gegaan, waar het Vogue hotel staat. Moe van de lange reis zijn ze toch met me mee geweest naar de Bongeunsa tempel (Buddha tempel) dichtbij Gangnam. Mooie tempel waar veel te zien was. Na het bezoekje aan de tempel zijn we lekker gaan eten bij een Koreaans bbq restaurantje in Sinchon. Dat leek ze wel te bevallen (behalve de Kimchi).

Zaterdag ochtend hadden we een ontbijtje gedaan bij Dunkin’ Donuts en toen de metro gepakt naar Insa-dong om daar vervolgens in de bus naar Nami Island te stappen. Stipt om half 10 vertrok de bus en anderhalf uur later konden we onszelf in een veerboot werken. Na een kort vaartochtje (van hoogstens 10 minuutjes) kwamen we op het eilandje aan. Alle bomenrijen gaven een prachtig gezicht en we hebben met z’n alle een ritje gemaakt met het UNICEF treintje. Daarna helemaal naar het uiterste puntje gelopen en weer terug naar het middelpunt om daar te lunchen. Vervolgens nog wat als hangjeugd rondgehangen en naar het andere uiterste puntje gelopen waar mama zich als een vis in het water voelde door steentjes op het water te gooien. We hebben ook nog even staan kijken naar wat waaghalzen die met een kabelbaan naar het eiland kwamen, zag er wel tof uit. Om vier uur ging onze bus alweer terug en ruim betijd hadden we nog tijd om wat warme kastanjes te proberen. Viel een klein beetje tegen, maar hebben we dat ook weer gedaan. Nadat we met de bus weer terug in Insa-dong waren, zijn we daar mooi op jacht gegaan naar leuke souvenirtjes. Ook hebben we erg op z’n Koreaans wat gegeten bij een straattentje. Simpel buiten aan een klein plastic tafeltje gaan zitten en vanalles geprobeerd. Helaas was het wat pittig voor mijn bezoek, maar denk toch wel een hele ervaring. Om de dag af te sluiten zijn we naar het Lantern Festival gegaan dichtbij City Hall. Bleek dat we toch niet de enige waren met dat idee en de rij om onder langs het riviertje af te lopen was enorm. Toen maar besloten om er mooi boven langsaf te lopen, want daar vandaan had je ook nog goed zicht op de mooie kunstwerkjes in de rivier.

Zondag was het dan eindelijk zover; mama en oma kregen mijn luxueuze appartement te zien. Met z’n drieën toch wel wat druk, maar een hele attractie op zichzelf. Daarna hebben we de metro gepakt om naar Namsan te gaan, waar de N Seoul Tower zich bevindt. Eerst een hele wandeling naar de gondel en toen daarmee een heel eind omhoog gegaan. De toren staat namelijk op een berg, waardoor je een extra hoog uitzicht hebt over de stad. Helaas was het wel wat mistig, dus hele heldere foto’s hebben we er niet aan overgehouden. Wel hebben we daar nog lekker van wat fish&chips met een biertje in het zonnetje kunnen genieten. Het enige terrasje wat ik tot dusver heb meegemaakt hier. Met de scary gondel weer terug omlaag en toen zijn we richting Myeongdong gelopen om weer wat te winkelen. Dit keer een moderne winkelstraat, waar er ook andere winkels dan souvenir winkeltjes zijn. De brede winkelstraat was gevuld met mensen en snel zijn we een koffiecafeetje ingedoken. Mama dacht lekkere koffie besteld te hebben, maar kreeg samen met oma een bordje voorgeschoteld met ijs en daaroverheen koffie gegoten. Ook kregen we er 3 stukjes taart bij en ik kon mezelf verheugen op een lekkere warme chocomel. Hierna zijn we teruggegaan naar Sinchon en hebben we in een erg leeg restaurantje kip met friet gegeten. Het grappige eraan was dat de bediening/koks ons kwamen melden zelf even te gaan eten bij een restaurantje om de hoek, dus dat we alleen gelaten werden met ons eten. Heel vreemd! Maar ach, kan hier allemaal. ’s Avonds ben ik nog met Phil, Crystal en Liz naar een koffietentje geweest om onze grote presentatie voor de dag erna voor te bereiden (van 50min!).

Aangezien ik maandag gewoon van 9 tot 5 college had, heb ik mama en oma mooi zelf op pad gestuurd naar City Hall en het Gyeongbokgung Palace. De metro hadden ze nu wel voort genoeg meegemaakt om het zelf aan te durven en dat is ook helemaal goed gekomen, aangezien ik ze ’s avonds mee kon nemen naar Mr. Pizza (om heel verassend Pizza te gaan eten). Ook hadden we er een lekkere spaghetti ovenschotel bij wat zeer goed (en bekend) smaakte. Hierna zijn we naar een barretje gegaan waar we onderweg naartoe nog ons darttalent hebben kunnen showen. Dit leverde ons twee prachtige knuffeltjes op waar we dan ook zeer trots op waren. In het barretje hebben we lekker een drankje gedaan, om in detail te treden; een smirnof ice green apple. En toen was het wel weer tijd om wat slaap te gaan pakken na een lange dag.

Dinsdag had ik maar een uurtje college, dus hadden we mooi de tijd om gezellig met z’n drietjes te gaan brunchen in mama’s en oma’s vaste koffiecafeetje ‘’A Twosomeplace’’. We kregen daar een heerlijk Engels ontbijtje voorgeschoteld met roerei, spek en een stukje brood met daarnaast nog een grote mok koffie. Nadat we weer verzadigd waren heb ik ze een mini rondleiding gegeven op de Yonsei campus. Aangezien het veel te immens groot is om alles te laten zien, zijn we alleen eventjes langs de mainroad gewandeld, welke helaas onder constructie is op dit moment. Mooi even Yonsei’s trots laten zien, welke de drie gebouwen zijn met een geweldige uitstaling, vooral door alle klimop. Aangezien we nog wat tijd over hadden zijn we eventjes op een bankje gaan zitten in het parkje van de campus. Daarna ben ik naar me les gegaan en mama en oma terug naar ‘hun’ cafeetje. Na mijn les heb ik nog eventjes in de bieb gezeten om mijn volgende presentatie te maken en voor te bereiden, die ik donderdag had voor filosofie. Toen ik daarmee eindelijk klaar zijn we met z’n drieën naar Hongdae afgereisd met de bedoeling mooie graffiti te zien en een drankje te doen bij het Hello Kitty café. Liep een beetje anders, want het juiste straatje voor de graffiti kreeg ik niet zo snel gevonden en het Hello Kitty Café was helemaal ontruimd! Beetje jammer, maar we hebben wel nog heerlijk kunnen avondeten in Hongdae. Het restaurantje zat afgeladen vol met Koreanen, maar er was gelukkig nog een plekje over voor ons. Aan onze tafel maakte ze een heerlijke pan vol rijst met kip en noodles klaar. Leek wel alsof de gehele bediening even aan onze tafel wilde komen staan, want zeker wel zo’n 6 verschillende mensen hebben even staan roeren om ons eten klaar te maken. Nadat wij als attractie toch iets minder interessant voor ze werden en ons eten klaar was konden we gaan beginnen aan onze toch ietswat spicy maaltijd. Mama moest er wel een traantje om laten, maar ondanks dat hebben we toch heerlijk zitten smullen.

Mama en oma zijn woensdag weer een dagje met z’n tweeën op pad geweest, want ik had weer de hele dag colleges. Met de metro zijn ze naar Yeoudi geweest om langs de Han rivier en in een parkje te wandelen. Ook zijn ze nog het 63 building in geweest waar ze een prachtig uitzicht hadden over de stad. Die avond hebben we wel weer gezellig gegeten met z’n alle in een koreaans bbq restaurantje in Sinchon. Deze verschilde iets van wat we de eerste avond hadden, maar smaakte weer heerlijk! Als ware kok heb ik letterlijk het vlees staan knippen aan ons tafeltje. Nadat onze buikjes eigenlijk weer vol zaten zijn we toch nog een korean dessert cafeetje binnengelopen. Daar hebben we wat ongedefinieerde echte Koreaanse toetjes weggewerkt, heel apart.

Ook donderdag zijn mama en oma weer op een solo tripje gegaan, ditmaal naar de Seoul Fortress Wall bij Naksan. Ondertussen kon ik mooi me presentatie houden en ’s avonds zijn we gezamenlijk naar Itaewon gegaan. Itaewon is een wijk met veel internationale restaurantjes, waar we uiteindelijk een gezellig ogend Pub&Grill hebben uitgekozen om een hapje te eten. Eerst kregen we een heerlijk voorgerechtje (oma en ik uiensoep en mama een ceasarsalade) en als hoofdgerecht had oma kip met aardappeltaartje en mama en ik hadden een heerlijk stukje vlees met kruidenboter en wat aardappeltjes. Het zag er heel mooi uit en smaakte net zo. Bij het eten hadden we een fles wijn besteld, wat mijn eerste glaasje wijn betekende sinds ik hier zit. Daarna nog een shotje besteld (B52) en teruggegaan naar Sinchon. Daar zijn we nog heel eventjes naar Damatori geweest om een flesje soju-redbull te drinken.

Vrijdag was alweer de laatste dag om nog iets te gaan doen. Om nog wat meer cultuur mee te krijgen, had ik een reservering gemaakt bij Yoo’s family. Op het programma stond een thee ceremonie, craft making, traditionele kleding aanpassen en kookles. We werden door twee Koreaanse vrouwtjes begeleid en hebben nog gezellig met ze kunnen kletsen. De kookles stelde eigenlijk niet zo heel veel voor, want het beslag voor de Koreaanse pannenkoek hadden ze al gemaakt. Mama heeft er nog eentje zelf warmgemaakt en die hebben we lekker gedipt in soja-saus kunnen opeten. In de buurt van het huisje van Yoo’s family stond het tweede grootste paleis van Seoul, dus daar hebben we ook nog een kijkje genomen. Voordat we naar binnen gingen zijn we nog even snel naar het toilet gelopen, waar ik uiteindelijk opgesloten zat in het hokje. Met een beetje geweld had ik het slot dicht gekregen, maar dat betekende vervolgens dat het niet meer open ging. Toen ik te horen kreeg dat er iemand zou komen om het te maken, maar dat dat erg lang ging duren, had ik besloten er maar gewoon uit te klimmen. Hele onderneming kan ik zeggen. Toen we ’s avonds weer terug in Sinchon waren hebben we nog bij een Chicken&Beer restaurantje gegeten. Met wat pullen bier en heerlijke schalen chili kip, fried chicken en frietjes hebben we het daar goed volgehouden.

Zaterdag ochtend zijn we vroeg met de taxi weer terug naar het vliegveld gegaan. Was denk ik wel een zwaar weekje zo, maar wel ontzettend veel kunnen zien en meemaken. Leuk dat jullie er waren!

Ondertussen heb ik sinds gisteren al mijn presentaties erop zitten (finally) en heb ik gister weer een gezellig avondje kroegjes gehad in Sinchon. Waren met een hele groep (Jeroen, Dominick, Laurant, Nana, Alex, Thimothy en Sophie) en uiteindelijk hebben Jeroen en ik de rest even het drankspelletje bussen uitgelegd. Beviel prima.

Mijn weekje 12

Begin afgelopen week wat ziekjes geweest. Denk dat ik in Busan een verkoudheid heb opgelopen. Dus naast school en wat dingen plannen voor als mama en oma hier komen niet zo heel veel ondernomen. Vrijdagochtend zou ik samen met Shu bij het Seoul Cultural Center traditionele kleding gaan aanpassen. Dat was het plan in ieder geval, maar toen ik opstond kreeg ik een berichtje dat ze pas net naar bed ging. Dat ging hem dus niet meer worden. Aangezien ik donderdags te weten ben gekomen over een geheimzinnig groot object in een meertje dat er vrijdag voor het laatst zou staan had ik besloten de metro naar Jamsil te pakken om het eens te gaan bekijken. ’s Werelds grootste rubber duck was ondertussen al in meerdere grote steden te zien geweest (Osaka, Sydney, Beijing, Los Angeles, Vancouver om maar een paar te noemen) en vervolgde zijn wereldreis vanuit Seoul naar Shanghai. De Duck bleek zelfs een Nederlands kunst project te zijn, en trok nogal veel bezoekers. Natuurlijk kon ik het niet laten om daar mijn eigen Duckface tevoorschijn te toveren en een doodnormaal Koreaanse selfie te maken met het eendje op de achtergrond. De merchandising van miniatuur versies verliep prima met zelfs een hele rij mensen in de wacht. Aangezien mijn kamer het ontbreekt aan een badkuip leek het me vrij onnodig om aan te sluiten. Dichtbij dit hele gebeuren lag het Olympic Park van Seoul. Daar ben ik mooi heen gewandeld en het lag er zoals bijna alles hier mooi bij. Nog een bliksembezoekje gebracht aan het museumpje en toen op naar Insa-dong om buskaartjes te regelen voor Nami Island voor volgende week zaterdag. Nog een heel gedoe om het kantoortje te vinden, dat ergens op de derde verdieping van een of ander gebouwtje moest zitten. De omschrijving was dat het tegenover een Starbucks zou zitten. Leuk en aardig natuurlijk, al was ik er ondertussen al drie voorbij gelopen en nog geen kantoortje ontdekt. Uiteindelijk maar langs een informatiestandje gelopen en die wees me een eindje terug. Bleek dat het net tegenover de enigste Starbucks in heel Seoul te zitten met een Koreaanse gevel. Was dus nog niet zo gek dat ik er voorbij gelopen was. Aangezien ik me vrijdag voor het eerst weer fit voelde, kon ik wel weer een drankje aan. Had sowieso nog beloofd aan Shu om haar mee te nemen naar een Damatori (Koreaans cafe waar ze de befaamde Jägermeister flessen gebruiken om Redbul met Soju te serveren). Met Shu, Jenyi en Jeroen, en later ook nog Tim(othy) hebben we daar heel wat uurtjes doorgebracht met zingende en dansende Koreanen om ons heen wat met het uur gekker werd.

Mochten jullie het leuk vinden, het is zeker wel even grappig om wat Koreaanse K-pop te kijken en te luisteren via YouTube. Heel populair hier!

Sistar – Touch my body: http://www.youtube.com/watch?v=9txzvu6eQuw

2PM – Go Grazy: http://www.youtube.com/watch?v=uwD51VS0Uko

Girl’s Day – Oh! My God: http://www.youtube.com/watch?v=04FdisNU3vw

Afgelopen zaterdag ben ik met Shu en Jeroen een nieuwe poging wezen doen om traditionele kleding aan te passen. Eenmaal bij de juiste plek aangekomen bleek het al helemaal vol, behalve een plekje nog om 5 uur. Voor die maar ingeschreven en doorgegaan naar de Pikachu parade! Zag zwart van de mensen, maar de populaire gele wezentje waren nergens te bekennen. Na een uur wachten gaf Jeroen het op en was met de metro teruggegaan. Shu en ik waren maar wat koffie (voor mij offcourse warme chocomel) wezen drinken en na anderhalf uur kregen we de aankondiging te horen dat ze niet zoveel mensen hadden verwacht en dat het daarom vanwege veiligheidsredenen niet door kon gaan. What a waste! Inmiddels was het toch alweer bijna tijd om terug naar het cultural experience center te gaan, dus maar weer in de metro gestapt zonder ook maar enig zicht te hebben gehad op ons jeugd sentiment. Bij de kleding aanpassen en foto’s maken kreeg je exact 10 minuten en dan was de volgende aan de beurt. Het zat echt werkelijk belachelijk bij mij en ik vroeg me ook zwaar af of ze het me wel goed aangedaan hadden. Maar goed, een heleboel foto’s verder toch nog de grootste lol gehad.

Busan

Afgelopen maandag ben ik als een van de winnaars uitgeroepen van One Shot Sky Park foto's:) Beetje vriendjes politiek was het wel, want Soyeon was degene die moest kiezen. Aangezien ze tijdens wat cocktails al had beloofd dat ze mij ging kiezen was het niet heel verassend, maar toch wel leuk!

Dinsdag heb ik wat winterse inkopen gedaan. Toen ik langs een KFC liep kon ik het niet laten om eens de Zinger Double Down King te proberen. Op facebook had ik namelijk eens een berichtje voorbij zien komen met een foto van een only meat burger alleen te koop in Koreaanse KFCs. Het normale broodje was vervangen door twee fried chicken stukjes met daartussen in een hamburger en bacon. Wat een ding zeg!

Woensdag ben ik weer eens met Timothy, Alex en Jeroen bij een Koreaans bbq tentje geweest. Na een tijdje kwam Jeyon (meisje waar Jeroen al een paar dates mee had gehad) er ook erbij. Daarna zijn we zonder Alex verder gegaan bij de zogenaamde wijnbar waar we al eerder wat flesjes jäger gevuld met soju en redbull hebben weggewerkt. Na een paar flesjes kwamen ook Dominick en Laurant langs en hebben we daar een hele tijd gezeten. Na een tijdje ben ik samen met Dominick en Laurant een beetje random aan een tafel gaan zitten met drie Koreaanse meisjes. Daar wat mee gedronken en toen met de hele groep nog naar Mike’s Cabin geweest. Leuk om daar weer een heleboel mensen tegen te komen. Mooi avondje!

Donderdag had ik gelukkig niet om 10 uur al les zoals gewoonlijk, maar pas om 1 uur aangezien mijn filosofie professor ergens een congres had. Na twee uurtjes college ben ik mijn tas gaan inpakken en ben ik met Shu en Edmund met de metro naar een groot busstation gegaan waar de bus naar Busan al op ons stond te wachten. Na een lange zit van 4 uur waren we in Busan aangekomen en moesten we nog een uurtje met de metro naar Kim’s guesthouse. De eigenaar, Kim, pakte meteen een kaart van Busan tevoorschijn en gaf ons een spoedcursus sightseeing à la Kim. Na tientallen cirkeltjes, streepjes en busnummers had ik geen flauw idee meer wat ie allemaal verteld had, maar we hadden nu wel een beetje een idee van wat we vrijdags gingen doen. Daarna een rondleidinkje en het bleek dat Shu en ik de eerste avond de kamer voor ons alleen hadden en helemaal uitgeput na de lange reis konden we lekker gaan slapen.

Vrijdag ochtends om half 8 was ons plan om te gaan vertrekken, dit werd echter een halfuurtje later, maar toch nog vroeg genoeg. Als eerste zijn we een flink ontbijt wezen nuttigen. Ik dacht dat ik een gewoon omeletje bestelde, maar dit bleek een huge ding gevuld met rijst en wat groentes. Erg lekker ontbeten in ieder geval en met gevulde magen konden we gaan beginnen aan onze tocht. Als eerste met de metro en de bus naar een Buddha tempel geweest. Deze lag aan het strand en dat gaf een mooi uitzicht. Veel Koreanen die daar ook serieus aan het bidden waren. Na de tempel zijn we willekeurig een stukje gaan lopen waardoor we uitkwamen bij een nieuwbouwwijk, wat er verdacht westers uitzag met alle zonnepanelen op de daken. Na onze wandeltocht zijn we naar een strand gegaan wat er super uitzag. Ondanks dat het niet heel warm was zijn we toch met onze voetjes in het water gegaan en hebben we daar een heel tijdje rondgehangen. Ondertussen had de zee Edmund bijna gevangen doordat hij ineens in een onverwachts diep stuk liep en Shu was aan het jagen op een schattig Koreaans kindje om mee op de foto te gaan. Na vele foto’s en selfies, erg belangrijk hier in Korea, zijn we weer een stuk gaan lopen. Vlakbij het strand kwamen we allerlei borden tegen waar je voor kon gaan staan om foto’s te maken. Dat gaf een paar leuke plaatjes. Daarna nog een heuse Starbucks’ drive-in gezien en enorm ver gelopen om naar een museum te gaan waar je je kon verkleden in oude traditionele kledij. Helaas bleek het dicht. Na deze lichte teleurstelling zijn we naar een ander bekend strandje gegaan van Busan en daar hebben we weer een heerlijke Koreaanse bbq genuttigd. Daarna wat drankjes en snacks gehaald om op het strand wat te chillen. Met wat live muziek van een Chinese violist en overal beetjes vuurwerk dat schitterde in de lucht was het prima uit te houden. Wat later op de avond hadden we het idee om even snel nog een kroegje te bezoeken, maar voordat we er überhaupt een gevonden hadden in de buurt van Kim’s house waren we drie kwartier verder. Daar nog een drankje gedaan en weer helemaal kapot terug ons bed ingedoken. Het bleek dat we de kamer nu niet meer voor onszelf hadden, maar deelde met nog vier anderen. Opzich prima, maar niet als er eentje zoveel lawaai maakt dat zelfs oordopjes niet meer werken. Maar goed, iets minder geslapen dan de nacht ervoor en met voetjes die best wel op waren toch maar weer om half 8 me bed uitgekomen voor alweer het laatste dagje in Busan. Na eenzelfde ontbijtje als vrijdag was ik er helemaal klaar voor om even een bergje te gaan tackelen. Niet zo spectaculair en hoog als Bukhansan, maar wel veel mooie uitzichten op de zee. Ook hebben we weer een hele fotoshoot op een stuk rots in de zee gehouden. Na deze hele tocht zijn we naar een cultural village geweest, weer een heel stuk verderop. Met de bus aan de voet van het bergje uitgestapt en weer een heel eind omhoog moeten lopen, maar dat was het zeker waard! Allemaal kleine gekleurde huisjes en veel kunst tegen de muren en trappen. Mooi om te zien weer. Als laatste zijn we nog naar een markt gegaan waar het ontzettend druk was. Een heleboel eettentjes waar ik de nodige nieuwigheden heb uitgeprobeerd (soort aardappel torentje in bbq kruiden, heerlijk gemarineerd vleesspiesje, en een soort deegrolletje met rijst en wat onbekends erin). Aan de overkant van de straat was er een vismarkt, wat je echt heel goed kon ruiken. Daar ook nog even doorheen gelopen en echt de meest vreemde vissen gezien. Een vrouwtje zat er zelfs met een bak vol met soort van krabbetjes die steeds de straat opliepen (waar ze dan met een tangetje achteraan ging). Na dat hilarische beeld moesten we toch echt weer terug met de metro naar het busstation om op tijd onze bus naar Seoul te kunnen nemen.

Verder is afgelopen week zeker geworden dat mama en oma een bezoekje komen brengen over twee weekjes! Heel erg leuk!

Sky Park & Bukhansan

Hallo allemaal! Het was wel weer eens tijd voor een nieuw verhaaltje. Als ik het me goed herinner was ik bij vorige (niet afgelopen) maandag gebleven, dus zal ik met die dinsdag erna verder gaan. De hele dag druk bezig geweest aan het schrijven van een verslag voor Free Trade Agreements wat de volgende dag af moest zijn en 's avonds ben ik met een naamgenootje, de zus van Jeroen die samen met een vriendin hier op een vakantie was, en Jeroen wezen uiteten bij een Indiaas restaurant. Heerlijk eten en gezellig wat gekletst. Woensdag ochtend nog maar even verder gegaan aan me verslag en donderdag hadden we weer een volledig dagje school na alle midterms. Hopelijk alles goed gemaakt natuurlijk, maar cijfers zijn nog steeds niet bekend helaas...

Zaterdags stond de tweede trip van one shot op het programma, ditmaal naar Sky Park. 's middags om half 4 was er afgesproken bij de ingang van de campus. Jeroen kwam net op tijd nog aangeslonst met een enorm katerhoofd, aangezien ie net pas wakker was geworden van mijn appje waar die bleef en pas om 8 uur in zijn nest lag. Toen iedereen dan toch compleet was namen we de bus en kwamen we aan de voet van een 'heuveltje' aan die we even moesten beklimmen. Na een flinke wandel boven aangekomen te zijn hadden we een prachtig uitzicht over al het 'silver glass'. Met een zon die net onderging zat er een mooi kleurtintje aan. Nadat we er een tijdje rondgewandeld hadden zijn we weer terug naar Sinchon gegaan waar ik met Jeroen en Soyeon (een van de Koreaanse die one shot organiseert) wat gaan eten bij een Koreaans bbq restaurantje. Zoals gewoonlijk weer heerlijk kunnen eten en daarna nog een tentje binnengelopen voor wat soju-cocktails:)

Zondag heb ik hier wat Halloween inkopen, duivelsoortjes, lippenstift, rode nagellak, etc. Aangezien ik toch zeker de indruk had dat iedereen hier als een malle ging verkleden kon ik zeker niet met niets aankomen. Ik vond het echter ook weer niet nodig om voor de meest verkleedde persoon te gaan, dus hield ik het er tussenin.

Afgelopen maandag had ik een erg lang dagje op de uni, van 9 tot half 7 maar liefst. Om vijf uur met een groepje afgesproken om aan een opdracht te werken, maar schoot voor geen meter op. Gelukkig dat ik mezelf daarna kon opvrolijken met een heerlijke pizza!

Dinsdags was het weer raak en heb ik zowat de hele dag gespendeerd aan het schrijven van een essay voor Koreaanse filosofie. Aangezien ik de uitleg van de opdracht gemist had (toen was ik in Nederland) was het af en toe een beetje gokken met welke kant ik er precies mee uit moest, maar uiteindelijk heb ik het donderdag op tijd kunnen inleveren. Donderdag avond was het dan zover, de Halloween Party! Samen met Jen-Yi, Shu, Charis en Cindy (allemaal Aziaten) ben ik daarheen gegaan. Voordat we de club ingingen vond iedereen het een strak plan om al een drankje te doen. Om het goedkoop te houden even snel bij een klein supermarktje wat flesjes gehaald. Ik keek al verbaasd toen het bleek dat ik de enige was die besloot er wel eentje alleen aan te kunnen. Maar goed, als de rest wil delen, prima. Erg lang verbaasd hoefde ik niet te zijn, want de 'Asian blush' ,zoals ze het zelf noemde (en ook aan mij gevraagd hadden of ik dat had, maar toen zei er al snel eentje dat het niet voor niets 'Asian' blush heette) sloeg snel toe. Na hooguit een half flesje was de eerste al zowat klaar voor de avond. Niet meer in staat recht te lopen hadden we haar toch nog maar meegesleept de club in. Erg lang voordat de volgende ook meer dan genoeg op had was het niet, want één shotje verder en we moesten er al twee in de gaten houden. Ze waren dan ook wel erg klein van stuk, toen ik een foto terugkeek waarop we in een rijtje staan stak ik er toch wel behoorlijk boven uit, maar toch nog steeds stomverbaasd. Ondanks dat ik me op het laatst een beetje de oppas voelde, een zeer geslaagde avond!

Gisteren ben op een solo avontuurtje geweest. Ik had de tip van Sjoerd gekregen dat ik zeker nog eens naar Bukhansan moest gaan voordat het zou sluiten deze winter. Bukhansan is een nationaal park met verschillende bergtoppen. Aangezien niemand erg enthousiast was om op een flinke tocht te gaan, bedacht ik, weet je wat, ik ga wel gewoon lekker zelf! En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb! Het kostte me ongeveer een uurtje om er met de metro en de bus te komen. Toen ik er eenmaal was het het bord zag waar 'bukhansan national park' opstond, begon ik spontaan te huilen. Lag misschien meer omdat ik wat in me oog had en letterlijk de tranen daardoor over me wangen rolde, maar goed. Nadat ik gebruik had mogen maken van een spiegel in een heus hike-winkeltje kon ik beginnen aan mijn grootse tocht. Het was behoorlijk steil en zeker geen gemakkelijk, lekker rustig zondags paadje. Na een aantal keren me tenen gestoten te hebben, bijna 10 keer me enkel omgezwikt te hebben en flink wat keren half uitgeschoten te zijn kon ik de glimlach van alle mooie uitzichten toch echt niet van me gezicht krijgen. Wat was het daar onbeschrijfelijk prachtig! Ook de mensen waren echt allemaal zeer vriendelijk, van high-fives tot een overheerlijk manderijntje en meerdere keren werd me aangeboden om een foto van me te maken. Een aantal keren werd me ook gevraagd waar ik vandaan kwam en maakte de mensen een kort praatje. Echt heel erg leuk. Wat verder opviel was dat het enorm schoon was overal. Nergens kon je ook maar iets van een papiertje of blikje ergens tussen de bomen bekennen, wat in Nederland in zo'n park denk ik toch heel wat anders zou zijn. En dat terwijl overal mensen lekker aan het picknicken waren tussendoor. Affijn, de wandel, of beter gezegd intensieve klim & klouter tocht heeft me in totaal 6 uur gekost. Maar ik ben dan wel naar meerdere pieken gelopen en op het hoogste puntje geweest waar heel nationalistisch de Koreaanse vlag uithing. Daar had ik een Chinees ontmoet waar ik aan de voet van de berg nog wat mee ben gaan eten voordat ik weer naar me kamer terugkeerde. Apart gerecht had hij voor ons uitgekozen. Ik kreeg een behoorlijke kom voor me neus geschoven met daarin een halve kip, rijst en paddenstoelen, verwerkt in een soepje. De paddenstoelen wat omzeilt, maar dan was het zeker goed eten.

Vandaag ben ik even naar de campus gelopen om wat foto's te maken van alle mooie hefstkleuren en daarna ben ik naar Gyeonbokgung Palace gegaan. Hier zou ik eigenlijk volgende week als derde one shot activiteit heengaan, maar die moet ik missen aangezien ik dan met Shu en Edmund een tripje maak naar Busan, de tweede grootste stad van Korea. Gyeonbokgung Palace was ook zeker ook de moeite waard om even geweest te zijn en leverde weer wat mooie plaatjes op. Zal zo even alle foto's ook weer gaan bijwerken, want dat heb ik ook al een tijdje niet meer gedaan. Hoop dat jullie het weer leuk vonden om te lezen en tot volgende keer!

Nederland

Vorige week nog in Nederland, de week daarvoor nog in Japan en nu alweer twee tentamens erop zitten. Heftig weekje was het. Anderhalve week geleden kreeg ik het slechte nieuws te horen, niet lang daarna had ik me retourticket op de mail staan. Aan de ene kant fijn om terug te gaan, maar dat had ik liever niet hoeven doen. Had zelfs aan opa moeten beloven om dat niet te doen, want toen we de eerste keer skypte was er nog niets definitief bekend over de situatie. Ben heel blij dat ik toch terug heb kunnen komen, voor opa, voor oma, voor de hele familie en ook voor mezelf.

De vrijdag voor ik terugvloog en de zaterdag toen ik in het vliegtuig terug zat waren de Yonko games. Dit is een sportevenement tussen Yonsei University en Korea University, gaande over vijf wedstrijden; baseball, basketbal, icehockey, Ruby en voetbal. De cheering hadden we al moeten bestuderen tijdens onze eerste buddy program meeting, toen we al die pasjes moesten nadoen. Toen klaagde ik al dat een uur meer dan genoeg was, terwijl er nu de vooruitzichten waren om het twee dagen lang uit te oefenen. Ben uiteindelijk alleen naar de opening geweest en de eerste helft van de baseball wedstrijd. Voordat ik een stoeltje kon bemachtigen ben ik overspoelt met cheering-attributen van Yonsei; blauw armbandje, blauw tasje, blauw opblaasstokjes, blauw-wit petje en ga zo maar door. Net zoals bij de baseball wedstrijd van de Nexen stond er hier een Koreaantje iedereen op te peppen en werd er flink gedanst op alle pasjes door het gehele publiek (zonder in de gaten te hebben dat de wedstrijd al een tijdje begonnen was). Het zag er niet rooskleurig uit voor Yonsei, na de helft van de innings stonden ze al op een achterstand en ze prutsten er maar op los. Met een groot gevoel van schaamte voor ons slecht presterende team ben ik tussen alle teleurgestelde mensen maar weggeglipt, ook om eindelijk mijn oren de kans te geven om niet nog meer gehoorschade op te lopen recht voor de boxen. De werkelijke reden was toch wel omdat ik nog mijn tickets moest uitprinten en mijn koffer moest inpakken, want met die teleurstellende mensen en schaamte gevoel viel het nog wel mee, iedereen danste gelukkig vrolijk verder! (of wellicht omdat de decibels je automatisch van je stoel af bliezen). Later heb ik meegekregen dat Yonsei zowat alles verloren had, dus zoveel kan ik niet gemist hebben;)

Zaterdagochtend ben ik teruggevlogen, was een hele reis zo. Om vijf uur me bed uit om vervolgens vierentwintig uur later me wekker weer te horen afgaan toen ik lekker tegen Tom aanhing in de auto onderweg naar opa en oma. Om de dagen terug in Nederland te beschrijven heb ik eigenlijk maar een woord nodig; Heftig.

Woensdagochtend om zes uur weer terug naar Shiphol. Moeilijk om een tweede keer afscheid te nemen. In het vliegtuig van Londen naar Seoul stond me overigens wel een aangename verassing te wachten. Ik mocht namelijk plaatsnemen in de ‘World Traveller Plus’ afdeling. Bijna bang dat ik verkeerd was gaan zitten had ik meteen nog maar eens me ticket erbij gepakt die ik ’s ochtends nog uitgeprint had, maar zat toch echt op me aangewezen plekkie. Het was nog net geen first class, maar dit was meer dan ruimte en luxe genoeg voor iemand die inmiddels gewend is geraakt aan economy class (en ook geboekt had). Donderdag rond 8 uur lokale tijd geland op Incheon. Na de lange wachtrij voor passpoort controle kon ik eindelijk met de metro terug naar Sinchon. Nog een uurtje de tijd gehad om wat te leren en daarna door naar de campus om daar eens een tentamen te gaan verwerken. Fingers crossed, maar had het gevoel dat het nog redelijk gegaan was. ’s Middags ben ik als een blok voor een aantal uurtjes in slaap gevallen. Toen ik wakker werd nog maar even op jacht gegaan naar wat eten. Dit keer viel mijn oog op iets wat me nogal deed denken aan Nederland; namelijk een Koreaans achtige versie van een Nederlandse friettent. Alleen dan zonder friet en natuurlijk met vooral veel kip en rijst.

Het weekend even de tijd genomen om me weer aan te passen aan het dagritme en veel bijgeslapen en voorbereid voor me komende tentamen en essays. Vandaag alweer me tweede tentamen erop zitten, welke slechts bestond uit drie korte open vragen.. Leek me vrij weinig en niet erg allesomvattend, maar heb me best gedaan door toch een kantje erover vol te schrijven. Had er in totaal zo’n twintig minuutjes over gedaan en daarna kon ik voor me uit gaan staren omdat naast me er nog driftig geschreven werd en ik er niet uit kon zonder ze uit hun diepste concentratie te halen. Toen Guyna eindelijk ook klaar was kon ik me tentamen inleveren en zijn we samen koffie (voor mij lees: warme chocomel) wezen drinken. Deze was ‘on her’ aangezien ze mijn aantekeningen dat wel waard vond.

Het weer hier is dan vandaag eindelijk omgeslagen van vreselijk bedrukt, benauwd en warm naar vies Nederlandachtig weer. Ach, altijd wat te klagen, gelukkig maar dat me kamertje zonder raam alle warmte zonder problemen vasthoud, zodat me persoonlijke sauna nog intact is;)

Konichiwa & Arigato

Konichiwa! Waarschijnlijk een wat langer verhaal dit keer, natuurlijk over Japan. Maar voor ik daarover wil beginnen eerst nog een hele happening van vorige week maandagnacht. Nu heb ik hier al heel wat vriendjes kunnen maken, maar op sommige zit ik toch echt wat minder te wachten. Een ware muggenplaag zoemde als een gek om mijn hoofd toen ik eindelijk eens besloten had wat slaap te pakken. Nu zitten ze hier al wel vanaf het begin en heb ik continue al muggenbulten op me staan, maar dit keer zat ik compleet onder! Telde er 12 op mijn linkerarm en maar liefst 28 op mijn rechterarm, om nog maar te zwijgen over mijn rug en benen. Toen toch maar eens besloten om mijn vriendjes niet langer te tolereren. Dag erna naar de winkel gesneld om een grote bus verderf te halen. Ze vielen er letterlijk bij uit de lucht (goh, had ik eerder moeten doen). Bedekt met al mijn muggenbulten ging het gewone leven toch maar door en heb ik 's avonds met mijn Japan reisgenootje de reis uitgestippeld.

Donderdag was het dan zover, al vroeg gingen we naar het vliegveld zodat ze ons niet konden vergeten. Om kwart voor vijf bij de metro in Sinchon afgesproken om een stop verder naar Hongdae te nemen en daar vervolgens over te stappen op een trein direct naar Incheon, het vliegveld van Seoul. Dit alles duurde maar een uur en een kwatiertje, appeltje eitje. Aangekomen op het vliegveld maar meteen ingecheckt, waar we gelukkig niet in de rij hoefden te staan met koffers. Met onze handbagage waren we zo aan de beurd en konden we aansluiten in de elle lange rij voor de douane. Tot onze verbazing enorm veel voorschietende mensen, maar ja wat doe je eraan. Al helemaal verward door het rare gedrag van de Koreaantjes wat we niet van ze gewend waren, kwamen we er later achter dat de meeste van hun nog maar een paar minuutjes hadden tot hun vlucht ging. Als groot internationaal vliegveld ben ik van mening dat ze nog wat te kort schieten in personeel om mensen te fouilleren. Na een vlucht van twee en een half uur kwamen we om kwart over 11 's avonds in Tokyo aan. Bussen en treinen gingen niet meer tot onze bestemming, dus waren we noodgedwongen een taxi van zestig euro te nemen. In het hotel aangekomen rond half 1 ging alles vrij soepel en konden we ons settelen voor de komende drie dagen in onze capsule. Letterlijk een hokje om een bed, twee opelkaar gestapeld in een ruimte met zo'n 30 capsules in totaal. Genietend van alle luxe kon ik heerlijk een paar uurtjes slapen en dat alles zonder bijgeluiden van andere mensen die nog aankwamen, hun krakende kluisje openden en hun koffer uitpakten (huhum). Het bed lag wel prima, zelfs groter en flink wat zachter dan het betonblok wat ik in Seoul in me kamertje heb staan.

Vrijdagochtend was het plan om naar een of andere garden te gaan, welke dicht bleek te zijn vanwege musquito infectie, maar onderweg waren we nog wel een willekeurig klein tempeltje tegengekomen met Boeddhabeeld. Nadat we voor een gesloten poort stonden zijn we doorgegaan naar het drukste kruispunt van Tokyo. Om 11 uur ’s ochtends bleek dit helemaal nog niet zo geweldig druk, totdat de voetgangers groen licht kregen. Dan staat de straat toch even aardig vol, ondanks het rustige tijdstip. Hierna zijn we naar een ander park gegaan met een grotere tempel. Overal stonden waarschuwingsbordjes met ‘Opletten voor muggen’. Nu ze mij deze week toch al moesten hebben heb ik uiterst mijn best gedaan om ze nu mooi te ontwijken. Beter ook, want deze mugjes waren iets minder ongevaarlijk dan degene op mijn kamertje in Seoul. Omdat we tot nu toe overal vrij snel klaar waren besloten we om nog even langs Harajuku te gaan. Voor de echte kenners onder ons, ‘The Harajuku Girls’ waren de achtergronddanseressen van Gwen Stefani tijdens haar solo carrière. ‘Harajuku girl’ verwijst naar een subcultuur van mode in Harajuku, een wijk in Japan. Zeker de moeite waard om even te googelen zou ik zeggen XD. Harajuku had een heel leuk winkelstraatje met de meest rare kleding die ik ooit heb gezien en de paspoppen hadden allen een dierenkop als hoofd. Zeer vreemd. Ook het meisje waarbij ik wat sleutelhangertjes heb afgerekend leidde me nogal af met haar twaalf piercings in dr gezicht en bijpassende kleding. Na deze wijk wat verkend te hebben zijn we verder gegaan naar Imperial Palace, welke ook dicht bleek te zijn, iedere vrijdag namelijk. Na al dat gewandel begonnen onze maagjes toch wat te knorren en kregen we het magistrale idee om bij een willekeurig metrostation uit te stappen en daar in de buurt een eettentje te vinden. Eettentjes waren in geen velden of wegen te bekennen, maar het leidde ons wel weer heel verassend naar een tempeltje. Toen maar weer naar bekender terrein daar gelukkig wel wat kunnen vinden. Ons vooraf geplande programma was nog niet afgewerkt, dus gingen we snel weer door naar Tokyo Tower. Als je het mij vraagt een slap aftreksel van de Eiffeltoren, maar nog steeds mooi om te zien. Vooral ’s nachts, want dan licht het hele ding op, wat een mooi plaatje geeft. Als laatste stond op onze planning het kleine eilandje Odaiba in de baai van Tokyo. Heel mooi uitzicht op de skyline van Tokyo zelf met de brug die het eilandje verbind met het vaste land. Ook hier konden ze het denk ik niet laten om iets te imiteren, want er stond namelijk een heuse replica van het vrijheidsbeeld. Het eilandje daarna want rond gedaan en toen hoorden we opeens klinkende glazen, slechte Duitse muziek en het knetteren van braadworstjes op een rooster. Dit kon maar een ding zijn; Oktoberfest! Het ‘Odaiba Oktoberfest’ om precies te zijn. Natuurlijk even een biertje meegepakt, want zo’n kans krijg je niet nog eens om tussen de Japanners, verkleed als Tirolers, wat mee staan te lallen. Onze tocht daarna toch nog maar even doorgezet, want op het eilandje wilden we ook nog even langs een groot Robotachtig beeld en langs het reuzenrad lopen. Terug in het hotel ben ik even snel gaan douchen en daarna zijn we nog even wat gaan eten. Aangezien het al best laat was en onze voetjes toch wel aangaven dat het genoeg was geweest ben ik me hokje ingedoken.

Zaterdag hadden we een trip naar de mount Fuji geboekt. We werden om 8 uur opgehaald bij een ander hotel door een schattig klein Japans vrouwtje, die bij iedere keer dat er iemand nieuws de bus in kwam hetzelfde verhaaltje door de microfoon vertelde. Met deze bus werden we naar een busstation gebracht waar we moesten overstappen op een andere. Best strak geregeld moet ik zeggen. Eenmaal in de juiste bus was het twee uur rijden en omdat we vertraging opliepen gingen we meteen door naar onze Japanse lunch. Daarna zijn we naar 5th station gegaan, een heel eind omhoog de bergen in. Het was erg bewolkt, dus van een prachtig uitzicht was weinig sprake. Ook het topje van de berg was nergens te bekennen, alleen maar witte mist. Met de bus gingen we weer naar beneden en toen verscheen daar heel even tussen alle bewolking in toch de top van de mount Fuji. Snel nog even een foto van kunnen maken en hij verdween weer. De reis werd vervolgd naar Lake Ashi, vanwaar je uitzicht hebt over het gebergte. Daar hebben we een boottochtje gemaakt tussen de bergen in en zijn we met een overvolle gondel naar een top geweest, iets meer dan 3km hoogte. Halverwege de gondelrit met 70 man erin gepropt zagen we al niets meer dan wit om ons heen. Ook bovenop reek het zicht maar tot een meter of 3 vooruit. Beetje pech, maar kan toch zeggen dat ik er geweest ben! Met de bus weer naar een treinstation vanwaar we een hogesnelheidstrein namen terug naar Tokyo. In totaal deze dag veel meer in de bus gezeten dan iets anders, maar zo kom je nog eens ergens.

Zondag was het sleutelwoord helaas toch echt regen, regen, en nog meer regen. Met een tyfoon op komst ook niet zo gek. Op dat moment waren een aantal Japanse eilandjes voor de kust al geraakt. Om de dag niet helemaal voorbij te laten gaan zijn we nog naar een vismarktje geweest, die helaas maar voor een klein deel open was. Met onze paraplu’s, die niet echt heel veel uithaalde met al onze spullen die we de hele dag meezeulde, hebben we ook nog een bezoekje gebracht aan Asakusa. Dit is een Japanse wijk met een gedeeltelijk overdekte winkelstraat (helemaal top!) en een tempel en vele souvenirstandjes. Was zeker de moeite waard geweest om daar nog wat rond te kijken. Met de metro zijn we daarna nog naar de Skytree geweest, de hoogste toren in Tokyo, maar aangezien het topje vanaf de grond al niet zichtbaar was, achtten we de kans niet groot dat er van bovenaf wel een mooi uitzicht te verkrijgen was. Hierna zijn we maar alvast richting Narita gegaan, het vliegveld waarvan we weer terug naar Seoul vlogen. Al met al was het een super ervaring om eens in Japan te hebben mogen rondkijken! En tijdens dat rondkijken, om maar even een link te leggen naar Seoul, vielen meteen wat verschillen op. Misschien leuk om te noemen is dat ze in Japan aan de ‘verkeerde kant’ van de weg rijden, wat ik in het begin helemaal niet in de gaten had. Dit houdt ook in dat je bij de roltrap aan de linkerkant moet gaan staan. Een ander verschil is dat de metro hier veel drukker is, het is soms gewoon duwen geweest om erin te kunnen. Verder kunnen de mensen over het algemeen veel beter Engels, zijn er zichtbaar meer buitenlanders dan in Seoul, lopen de mensen hier over het algemeen wat sneller (niet als een slak zoals ze rondsloffen in Zuid-Korea, dat tempo is echt onbegrijpelijk), je voelt je hier minder als een reus, mensen stoppen hier wel voor een zebrapad, mensen zien er hier niet zo gruwelijk jong uit, is er minder neon licht te bekennen in de straten, is er minder overvloed aan restaurantjes dan in Seoul, is alles net wat duurder en de mensen hier hechten wat minder waarde aan hun uiterlijk. En met dat laatste bedoel ik niet dat ze er niet op letten, integendeel, maar ze zijn er niet zo door geobsedeerd zoals de Koreanen dat zijn. Zo gauw ik hier naar het toilet loop zie ik op z’n minst vijf Koreaanse meiden flink hun make-up bijwerken en dan in de zin van echt grondig, niet normaal, belachelijk, obsessief en bijna plichtmatig.

Zo, dat was het dan weer voor deze keer. Ben nog langer aan het typen geweest dan dat ik had gedacht. Voor iedereen die tot zover is gekomen, bedankt voor het lezen, oftewel; Arigato!

Grensgeval

Even iets langer geleden nu dat ik een verhaaltje geschreven heb, maar hier is er weer een! Afgelopen zaterdag, zoals aangekondigd, had ik een excursie naar de grens tussen Zuid en Noord Korea. Om half acht vertrok de bus om vervolgens een uurtje of anderhalf onderweg te zijn. Toen we bij het gebied aankwamen tussen de beide Korea's in werden we in de bus gecontroleerd op ons paspoort door een Zuid-Koreaanse militair. Erg grondig was dit nu ook weer niet, maar toch. Toen we het gebied in reden leek het op een stuk boerenland, niet meer en niet minder. Als eerste op het programma stond het bewandelen van een tunnel, genaamd '3rd Tunnel'. Deze was gegraven door Noord Korea met de intentie voor militaire invasie in Zuid-Korea. In 1974 werd Zuid-Korea van deze tunnel op de hoogte gebracht door een gevluchtte Noord-Koreaan. De tunnel is in totaal zo'n 1,6km lang en daarvan mochten wij er 260 meter van verkennen met een gele bouwhelm op. Het eerste stuk ging vreselijk steil naar beneden, je moest echt opletten dat je niet te snel ging of je zou mooi op je snufferd gaan. Verder leek de bouwhelm ons een beetje overdreven, tot we bij een lager gedeelte aankwamen van de tunnel. Naar mijn eigen schatting zo'n 1,50m hoog, dus dat was bukken geblazen, vooral voor de lange gasten uit Nederland. Aangezien het plafond niet gelijk was, wilde het nog wel eens gebeuren dat je met je helmpie de tunnel een onbedoelde kopstoot gaf. Nadat we het hele toegestane eind naar beneden waren gelopen konden we beginnen aan de geweldige wandeling terug omhoog, vooral mijn kuitspieren genoten er erg van. Na dit claustrofobische gebeuren zijn we met de bus verder gereden in de DMZ naar een uitkijk punt. Om even wat meer uitleg te geven over de DMZ zone, gebruik ik als echte student (huhum) even wikipedia voor de nodige feitjes. De Koreaanse DMZ (Demilitarized Zone, oftwel gedemilitariseerde zone) is een bufferzone tussen Noord-Korea en Zuid-Korea. Te vergelijken met het voormalige IJzeren Gordijn. Aan weerszijden is de grens streng bewaakt en staan de Noord- en Zuid-Koreaanse legers klaar om hun land te verdedigen. De grens is in totaal zo'n 248 km lang en de DMZ zone is zo'n 4km breed. In de zone bevinden zich naar schatting twee miljoen landmijnen. Dat laatste is mijn oog ook opgevallen, aangezien er op alle hekken met prikkeldraad bordjes hangen met 'MINE' en de vertaling daarvan in het Koreaans. Eenmaal bij het uitkijkpunt aangekomen hadden we zicht op een 'fake' Noord-Koreaans dorpje. Met een verrekijker konden we een blik werpen op de Noord-Koreaanse vlag, standbeeld van Kim Jong-il, uitkijktorens vlak naast de grens, en wat zogenaamde Noord-Koreaanse huisjes. Er werd verteld dat sommige van die huizen niet eens geheel gebouwd zijn, alleen maar om een aanzicht te creeeren. Hoogstwaarschijnlijk woont er ook niemand. Vandaar het 'fake'.

Na de toch wel indrukwekkende tocht door de DMZ hebben we met de bus weer een heel eind gereden om vervolgens bij een prachtig natuurgebied uit te komen. Daar kregen we eerst een all-you-can-eat bbq voorgeschoteld en daarna kregen we instructies over het raften. Helmpie op, vest aan en peddel erbij zoeken. Wat waterschoentjes gehuurd en vervolgens in teams van 10 man een boot naar beneden gesjouwd, wat nog een heel eind lopen was. De rivier liep tussen rotsen door en het zag er sprookjesachtig uit. Twee keer zijn we op een inni-mini strandje aangemeerd om daar wat te zwemmen of, voor de waaghalzen, een duik te nemen vanaf een stuk rots. Aangezien dit toch wel 'once in a lifetime' was kon ik mezelf niet bedwingen om ook een sprong te wagen. Mega hoog was het ook niet voor de neutrale mens, maar 4 meter voor iemand met hoogtevrees was toch best behoorlijk scary. Na een paar uurtjes in het water gepeddelt te hebben mochten we de boot weer naar boven sleuren en kon er gedoucht worden. Ofja, dat was de bedoeling, maar aangezien de douche bestond uit een emmer waarmee water geschept kon worden heb ik even gepast. Hierna weer twee en een half uur terug gereden naar Seoul. Om de dag nog even wat te rekken zijn we 's avonds nog een drankje wezen doen. Uiteindelijk zijn we in een Koreanse 'winebar' beland. Van de naam zou je verwachten dat ze hier wel een goed wijntje zouden kunnen serveren, maar niets is minder waar. Wijn ontbrak zelfs in zijn geheel en op geheel eigen wijze werden jagermeister flessen geserveerd gevuld met soju en redbull. Na een paar flesjes werden we uitgenodigd door een groepje Koreanen om met hun één drankje te komen doen. Ben er al langer als vandaag, dus ik had kunnen zien aankomen dat één hier gelijk staat aan een flinke meervoud. Nadat een van de Koreaanse meisjes toch echt afgevoerd moest worden zijn we verkast naar een Karaoke bar met een aantal Zweden en een tweetal Koreanen. Een lange, maar super leuke dag!

Afgelopen donderdag heb ik hier voor het eerst kennis gemaakt met het andere beroemde Koreaanse drankje, genaamt Makkoli. Het wordt geserveerd in een grote kom waaruit je met een lepel je eigen kleinere kommetje kunt volscheppen, maar voordat je dat doet meng je er eerst nog wat honing doorheen. Het verdere verloop van de avond is zoals zovele hier, dus die laat ik voor wat het is. Maar kon jullie de traditie van dit drankje natuurlijk niet besparenXD.

Gisteren had ik de eerste dag van One Shot, waarvoor ik me in de tweede week hier heb ingeschreven. One Shot is een groepje die drie zaterdagen hebben gepland om wat te gaan bekijken hier. Gisteren zijn we daarmee naar een aquarium geweest. Niet zo heel spannend, aangezien we hier al een keertje wat visjes gezien hadden. Dit keer zagen ze er niet ineens heel anders uit. Nadat we weer terug waren in Sinchon zijn we wat gaan eten en daarna ben ik met een Koreaanse mentor en zijn vriendin en Jeroen naar Frozen Yoghurt tentje geweest. Had er al wel eerder ooit van gehoord, maar mezelf er nog nooit aan gewaagd. Het bleek wel echt de moeite waard! Zeker een aanrader. Daarna zijn we nog naar een barretje geweest waar we vooral hebben zitten kletsen. Dit ging nog bijzonder lastig aangezien de vriendin van 'Mark' (niet zijn echte naam, maar voor ons wel uitspreekbaar) amper Engels kon. Ze kon het wel een beetje verstaan, maar kreeg geen woord over haar lippen. Bijna vanzelfsprekend kom je dan op het onderwerp hoe het kan dat zoveel Koreanen zo slecht zijn in Engels. Ze had vanaf haar 10 jaar al Engelse les op school, dus ze kon het wel lezen en schrijven, maar blijkbaar hoeven ze het hier nooit te spreken. Dat verklaard meteen een hele hoop. Wat me trouwens ook nog is opgevallen, vooral deze dag, is dat Koreanen altijd als een van de eerste dingen vragen hoe oud je bent. Dit om de hierarchie te bepalen tussen zijzelf en anderen, dit doen ze overigens zonder er erg in te hebben. En als je dan zegt dat je twintig bent dan beginnen ze spontaan te gniffelen, aangezien ze je vaak ouder inschatten (niet heel gek, ik schat hier iedereen juist jonger in). Dit is me gisteren twee keer voorgekomen en beide keren stonden ze verbaasd te kijken. Ook het 'kind' in mijn ogen dat geen Engels kon, maar ondertussen wel al 22 jaar was...

Opvallend

Tot nu toe heb ik vooral geschreven als in een soort dagboek, van dag tot dag wat ik hier allemaal zie en meemaak. Aangezien deze hele week vooral werd ingenomen door school lijkt me dat wat minder spannend. Het leek me leuker om eens te beschrijven wat me hier nu allemaal opvalt in dit ver en voor vele vreemd land met oosterse cultuur.

Wat me als een van de eerste dingen opviel hier was dat de mensen korte en lichte buigingen maken wanneer ze iemand op straat tegenkomen, iets aannemen van iemand of als je bij een kassa iets afrekent. Ook nemen ze bijvoorbeeld geld altijd met twee handen aan. Als je op straat iets wordt aangeboden (zoals een foldertje) dan neemt werkelijk iedere Koreaan dat aan, waarschijnlijk om maar gewoon beleefd te zijn. Wat hier ook belangrijk is, is dat ze zeer respectvol zijn voor iedereen die ook maar een beetje ouder is dan zijzelf. Bij de geboorte zijn de Koreanen al 1 jaar en een geboorte dag doet er niet toe, alleen het geboortejaar.

Sloten draaien hier vaak de 'verkeerde' kant op, namelijk linksom voor op slot. Ook veel kranen hier moet je naar beneden duwen om hem open te zetten, erg vreemd als je dat voor de eerste keer tegenkomt. Een ander ding wat nogal ongebruikelijk is thuis, is dat als ik hier naar de gang wil lopen ik altijd mijn schoenen uit moet doen en slippers aan om het stukje gang te bewandelen. Vervolgens moet ik deze slippers dan weer voor mijn kamer uitdoen. Beetje onnodig als je het mij vraagt, maar ik zal me er netjes aan houden hier.

In de metro wordt je geacht gewoon je mond te houden, of in ieder geval zachtjes te praten. Doe je dit niet, zoals de gemiddelde Hollander met zijn zware stem, dan wordt je gewoon 'gesjust' (het is zelfs mij al overkomen...). Trouwens, zebrapaden hier zijn géén zebrapaden! Wel als er een stoplicht bijstaat, dan kun je met een gerust hart oversteken, maar zonder stoplicht zijn er maar weinig Koreanen bij die er naar kijken. Vaak in drukkere straten zie je ook iedereen om een auto heenlopen, terwijl de auto maar gewoon heel rustig verder rijdt ook al lopen er nog mensen voordoor (die gaan dan wel aan de kant is het idee).

Wat op straat opvalt is dat veel jonge stelletjes vaak iets van dezelfde kleding aanheeft. Of een zelfde shirt, of dezelfde schoenen of zelfs compleet dezelfde outfit. Alleen maar hand in hand lopen geeft blijkbaar nog niet genoeg signaal af?! Wat verder ook opvalt is de overal aanwezige reclame voor plastische chirurgie. En als je de meeste meisjes eens goed gaat bekijken dan kun je je heel goed voorstellen dat dat hier een normaal verjaardagscadeau zou kunnen zijn (het straatbeeld voor de meeste mannen zal daarom niet erg verkeerd zijn). Blijkbaar heeft 80% van de vrouwen tussen de 20 en 60 in Zuid-Korea wel iets aan plastische chirurgie gedaan, echt belachelijk veel.

Mensen op straat spreken over het algemeen erg slecht Engels (of ze hebben ineens het gedrag van de Fransen overgenomen). Toch leren ze het hier wel al vanaf de basisschool, dus waar ze zich dan al die tijd mee bezig houden geen flauw idee. Het blijkt wel een moelijke taal te zijn voor de mensen hier om te leren. Nog iets anders, studenten hier zijn enorm obsessed van een A+. Niet eens dat ze allemaal werkelijk leergierig of geinteresseerd zijn, maar puur alleen om dat lettertje te krijgen op hun diploma.

Koreanen eten hun rijst hier gewoon met een lepel in een restaurant, dus no need om met je stokjes te gaan zitten klunsen, tenzij je daar lol aan beleefd;) Het is hier blijkbaar ook normaal dat vrouwen minder betalen om een club in te mogen en dat de lokale Mr Pizza als slogan 'Ladies first' heeft en op de gevel 'we love women' staat.

Verder is het niet ongebruikelijk om mensen al vroeg op straat dronken te zien, omdat ze nog met de metro naar huis willen (die maar tot half 1 rijdt snachts). Ook niet ongebruikelijk om ze vervolgens ergens passt out te zien slapen omdat ze de metro niet meer gehaald hebben. Wat hier goed bij aansluit is het feit dat Korea het land is waar de meeste sterke drank per persoon gedronken wordt.

Wat me verder verteld is, is dat alle Koreaanse mannen hier verplicht twee jaar in militaire dienst moeten. Zo was Timothy (uit California, maar met Koreaanse ouders) toch wel erg gebrand om hier een alien card te krijgen, anders zou hij ook zomaar nog opgeroepen kunnen worden blijkbaar. Wist je trouwens dat Noord en Zuid Korea officieel nog steeds in oorlog zijn? Er bestaat alleen al zo'n 60 jaar een 'staakt-het-vuren'. Het is daarom ook niet raar dat er hier nog zoveel Amerikaanse troepen aanwezig zijn, vooral in Seoul. Noord Korea heeft een enorm agressief nuclear programma en vuurt wekelijks blijkbaar raketten af (dit kreeg ik te horen van mijn Free Trade Agreement professor HUH Jaenne Lee, ze was niet erg specifiek over waar de raketten dan op af gevuurt werden, maar schijnbaar ook op Koreaanse eilanden). Nu klinkt het bijna gevaarlijk hier, maar dat is het absoluut niet. Dus maakt u geen zorgen alstublieft (ookal ga ik morgen eens een bezoekje brengen aan de grens met Noord-Korea via een excursie).