Konichiwa! Waarschijnlijk een wat langer verhaal dit keer, natuurlijk over Japan. Maar voor ik daarover wil beginnen eerst nog een hele happening van vorige week maandagnacht. Nu heb ik hier al heel wat vriendjes kunnen maken, maar op sommige zit ik toch echt wat minder te wachten. Een ware muggenplaag zoemde als een gek om mijn hoofd toen ik eindelijk eens besloten had wat slaap te pakken. Nu zitten ze hier al wel vanaf het begin en heb ik continue al muggenbulten op me staan, maar dit keer zat ik compleet onder! Telde er 12 op mijn linkerarm en maar liefst 28 op mijn rechterarm, om nog maar te zwijgen over mijn rug en benen. Toen toch maar eens besloten om mijn vriendjes niet langer te tolereren. Dag erna naar de winkel gesneld om een grote bus verderf te halen. Ze vielen er letterlijk bij uit de lucht (goh, had ik eerder moeten doen). Bedekt met al mijn muggenbulten ging het gewone leven toch maar door en heb ik 's avonds met mijn Japan reisgenootje de reis uitgestippeld.

Donderdag was het dan zover, al vroeg gingen we naar het vliegveld zodat ze ons niet konden vergeten. Om kwart voor vijf bij de metro in Sinchon afgesproken om een stop verder naar Hongdae te nemen en daar vervolgens over te stappen op een trein direct naar Incheon, het vliegveld van Seoul. Dit alles duurde maar een uur en een kwatiertje, appeltje eitje. Aangekomen op het vliegveld maar meteen ingecheckt, waar we gelukkig niet in de rij hoefden te staan met koffers. Met onze handbagage waren we zo aan de beurd en konden we aansluiten in de elle lange rij voor de douane. Tot onze verbazing enorm veel voorschietende mensen, maar ja wat doe je eraan. Al helemaal verward door het rare gedrag van de Koreaantjes wat we niet van ze gewend waren, kwamen we er later achter dat de meeste van hun nog maar een paar minuutjes hadden tot hun vlucht ging. Als groot internationaal vliegveld ben ik van mening dat ze nog wat te kort schieten in personeel om mensen te fouilleren. Na een vlucht van twee en een half uur kwamen we om kwart over 11 's avonds in Tokyo aan. Bussen en treinen gingen niet meer tot onze bestemming, dus waren we noodgedwongen een taxi van zestig euro te nemen. In het hotel aangekomen rond half 1 ging alles vrij soepel en konden we ons settelen voor de komende drie dagen in onze capsule. Letterlijk een hokje om een bed, twee opelkaar gestapeld in een ruimte met zo'n 30 capsules in totaal. Genietend van alle luxe kon ik heerlijk een paar uurtjes slapen en dat alles zonder bijgeluiden van andere mensen die nog aankwamen, hun krakende kluisje openden en hun koffer uitpakten (huhum). Het bed lag wel prima, zelfs groter en flink wat zachter dan het betonblok wat ik in Seoul in me kamertje heb staan.

Vrijdagochtend was het plan om naar een of andere garden te gaan, welke dicht bleek te zijn vanwege musquito infectie, maar onderweg waren we nog wel een willekeurig klein tempeltje tegengekomen met Boeddhabeeld. Nadat we voor een gesloten poort stonden zijn we doorgegaan naar het drukste kruispunt van Tokyo. Om 11 uur ’s ochtends bleek dit helemaal nog niet zo geweldig druk, totdat de voetgangers groen licht kregen. Dan staat de straat toch even aardig vol, ondanks het rustige tijdstip. Hierna zijn we naar een ander park gegaan met een grotere tempel. Overal stonden waarschuwingsbordjes met ‘Opletten voor muggen’. Nu ze mij deze week toch al moesten hebben heb ik uiterst mijn best gedaan om ze nu mooi te ontwijken. Beter ook, want deze mugjes waren iets minder ongevaarlijk dan degene op mijn kamertje in Seoul. Omdat we tot nu toe overal vrij snel klaar waren besloten we om nog even langs Harajuku te gaan. Voor de echte kenners onder ons, ‘The Harajuku Girls’ waren de achtergronddanseressen van Gwen Stefani tijdens haar solo carrière. ‘Harajuku girl’ verwijst naar een subcultuur van mode in Harajuku, een wijk in Japan. Zeker de moeite waard om even te googelen zou ik zeggen XD. Harajuku had een heel leuk winkelstraatje met de meest rare kleding die ik ooit heb gezien en de paspoppen hadden allen een dierenkop als hoofd. Zeer vreemd. Ook het meisje waarbij ik wat sleutelhangertjes heb afgerekend leidde me nogal af met haar twaalf piercings in dr gezicht en bijpassende kleding. Na deze wijk wat verkend te hebben zijn we verder gegaan naar Imperial Palace, welke ook dicht bleek te zijn, iedere vrijdag namelijk. Na al dat gewandel begonnen onze maagjes toch wat te knorren en kregen we het magistrale idee om bij een willekeurig metrostation uit te stappen en daar in de buurt een eettentje te vinden. Eettentjes waren in geen velden of wegen te bekennen, maar het leidde ons wel weer heel verassend naar een tempeltje. Toen maar weer naar bekender terrein daar gelukkig wel wat kunnen vinden. Ons vooraf geplande programma was nog niet afgewerkt, dus gingen we snel weer door naar Tokyo Tower. Als je het mij vraagt een slap aftreksel van de Eiffeltoren, maar nog steeds mooi om te zien. Vooral ’s nachts, want dan licht het hele ding op, wat een mooi plaatje geeft. Als laatste stond op onze planning het kleine eilandje Odaiba in de baai van Tokyo. Heel mooi uitzicht op de skyline van Tokyo zelf met de brug die het eilandje verbind met het vaste land. Ook hier konden ze het denk ik niet laten om iets te imiteren, want er stond namelijk een heuse replica van het vrijheidsbeeld. Het eilandje daarna want rond gedaan en toen hoorden we opeens klinkende glazen, slechte Duitse muziek en het knetteren van braadworstjes op een rooster. Dit kon maar een ding zijn; Oktoberfest! Het ‘Odaiba Oktoberfest’ om precies te zijn. Natuurlijk even een biertje meegepakt, want zo’n kans krijg je niet nog eens om tussen de Japanners, verkleed als Tirolers, wat mee staan te lallen. Onze tocht daarna toch nog maar even doorgezet, want op het eilandje wilden we ook nog even langs een groot Robotachtig beeld en langs het reuzenrad lopen. Terug in het hotel ben ik even snel gaan douchen en daarna zijn we nog even wat gaan eten. Aangezien het al best laat was en onze voetjes toch wel aangaven dat het genoeg was geweest ben ik me hokje ingedoken.

Zaterdag hadden we een trip naar de mount Fuji geboekt. We werden om 8 uur opgehaald bij een ander hotel door een schattig klein Japans vrouwtje, die bij iedere keer dat er iemand nieuws de bus in kwam hetzelfde verhaaltje door de microfoon vertelde. Met deze bus werden we naar een busstation gebracht waar we moesten overstappen op een andere. Best strak geregeld moet ik zeggen. Eenmaal in de juiste bus was het twee uur rijden en omdat we vertraging opliepen gingen we meteen door naar onze Japanse lunch. Daarna zijn we naar 5th station gegaan, een heel eind omhoog de bergen in. Het was erg bewolkt, dus van een prachtig uitzicht was weinig sprake. Ook het topje van de berg was nergens te bekennen, alleen maar witte mist. Met de bus gingen we weer naar beneden en toen verscheen daar heel even tussen alle bewolking in toch de top van de mount Fuji. Snel nog even een foto van kunnen maken en hij verdween weer. De reis werd vervolgd naar Lake Ashi, vanwaar je uitzicht hebt over het gebergte. Daar hebben we een boottochtje gemaakt tussen de bergen in en zijn we met een overvolle gondel naar een top geweest, iets meer dan 3km hoogte. Halverwege de gondelrit met 70 man erin gepropt zagen we al niets meer dan wit om ons heen. Ook bovenop reek het zicht maar tot een meter of 3 vooruit. Beetje pech, maar kan toch zeggen dat ik er geweest ben! Met de bus weer naar een treinstation vanwaar we een hogesnelheidstrein namen terug naar Tokyo. In totaal deze dag veel meer in de bus gezeten dan iets anders, maar zo kom je nog eens ergens.

Zondag was het sleutelwoord helaas toch echt regen, regen, en nog meer regen. Met een tyfoon op komst ook niet zo gek. Op dat moment waren een aantal Japanse eilandjes voor de kust al geraakt. Om de dag niet helemaal voorbij te laten gaan zijn we nog naar een vismarktje geweest, die helaas maar voor een klein deel open was. Met onze paraplu’s, die niet echt heel veel uithaalde met al onze spullen die we de hele dag meezeulde, hebben we ook nog een bezoekje gebracht aan Asakusa. Dit is een Japanse wijk met een gedeeltelijk overdekte winkelstraat (helemaal top!) en een tempel en vele souvenirstandjes. Was zeker de moeite waard geweest om daar nog wat rond te kijken. Met de metro zijn we daarna nog naar de Skytree geweest, de hoogste toren in Tokyo, maar aangezien het topje vanaf de grond al niet zichtbaar was, achtten we de kans niet groot dat er van bovenaf wel een mooi uitzicht te verkrijgen was. Hierna zijn we maar alvast richting Narita gegaan, het vliegveld waarvan we weer terug naar Seoul vlogen. Al met al was het een super ervaring om eens in Japan te hebben mogen rondkijken! En tijdens dat rondkijken, om maar even een link te leggen naar Seoul, vielen meteen wat verschillen op. Misschien leuk om te noemen is dat ze in Japan aan de ‘verkeerde kant’ van de weg rijden, wat ik in het begin helemaal niet in de gaten had. Dit houdt ook in dat je bij de roltrap aan de linkerkant moet gaan staan. Een ander verschil is dat de metro hier veel drukker is, het is soms gewoon duwen geweest om erin te kunnen. Verder kunnen de mensen over het algemeen veel beter Engels, zijn er zichtbaar meer buitenlanders dan in Seoul, lopen de mensen hier over het algemeen wat sneller (niet als een slak zoals ze rondsloffen in Zuid-Korea, dat tempo is echt onbegrijpelijk), je voelt je hier minder als een reus, mensen stoppen hier wel voor een zebrapad, mensen zien er hier niet zo gruwelijk jong uit, is er minder neon licht te bekennen in de straten, is er minder overvloed aan restaurantjes dan in Seoul, is alles net wat duurder en de mensen hier hechten wat minder waarde aan hun uiterlijk. En met dat laatste bedoel ik niet dat ze er niet op letten, integendeel, maar ze zijn er niet zo door geobsedeerd zoals de Koreanen dat zijn. Zo gauw ik hier naar het toilet loop zie ik op z’n minst vijf Koreaanse meiden flink hun make-up bijwerken en dan in de zin van echt grondig, niet normaal, belachelijk, obsessief en bijna plichtmatig.

Zo, dat was het dan weer voor deze keer. Ben nog langer aan het typen geweest dan dat ik had gedacht. Voor iedereen die tot zover is gekomen, bedankt voor het lezen, oftewel; Arigato!