Begin afgelopen week wat ziekjes geweest. Denk dat ik in Busan een verkoudheid heb opgelopen. Dus naast school en wat dingen plannen voor als mama en oma hier komen niet zo heel veel ondernomen. Vrijdagochtend zou ik samen met Shu bij het Seoul Cultural Center traditionele kleding gaan aanpassen. Dat was het plan in ieder geval, maar toen ik opstond kreeg ik een berichtje dat ze pas net naar bed ging. Dat ging hem dus niet meer worden. Aangezien ik donderdags te weten ben gekomen over een geheimzinnig groot object in een meertje dat er vrijdag voor het laatst zou staan had ik besloten de metro naar Jamsil te pakken om het eens te gaan bekijken. ’s Werelds grootste rubber duck was ondertussen al in meerdere grote steden te zien geweest (Osaka, Sydney, Beijing, Los Angeles, Vancouver om maar een paar te noemen) en vervolgde zijn wereldreis vanuit Seoul naar Shanghai. De Duck bleek zelfs een Nederlands kunst project te zijn, en trok nogal veel bezoekers. Natuurlijk kon ik het niet laten om daar mijn eigen Duckface tevoorschijn te toveren en een doodnormaal Koreaanse selfie te maken met het eendje op de achtergrond. De merchandising van miniatuur versies verliep prima met zelfs een hele rij mensen in de wacht. Aangezien mijn kamer het ontbreekt aan een badkuip leek het me vrij onnodig om aan te sluiten. Dichtbij dit hele gebeuren lag het Olympic Park van Seoul. Daar ben ik mooi heen gewandeld en het lag er zoals bijna alles hier mooi bij. Nog een bliksembezoekje gebracht aan het museumpje en toen op naar Insa-dong om buskaartjes te regelen voor Nami Island voor volgende week zaterdag. Nog een heel gedoe om het kantoortje te vinden, dat ergens op de derde verdieping van een of ander gebouwtje moest zitten. De omschrijving was dat het tegenover een Starbucks zou zitten. Leuk en aardig natuurlijk, al was ik er ondertussen al drie voorbij gelopen en nog geen kantoortje ontdekt. Uiteindelijk maar langs een informatiestandje gelopen en die wees me een eindje terug. Bleek dat het net tegenover de enigste Starbucks in heel Seoul te zitten met een Koreaanse gevel. Was dus nog niet zo gek dat ik er voorbij gelopen was. Aangezien ik me vrijdag voor het eerst weer fit voelde, kon ik wel weer een drankje aan. Had sowieso nog beloofd aan Shu om haar mee te nemen naar een Damatori (Koreaans cafe waar ze de befaamde Jägermeister flessen gebruiken om Redbul met Soju te serveren). Met Shu, Jenyi en Jeroen, en later ook nog Tim(othy) hebben we daar heel wat uurtjes doorgebracht met zingende en dansende Koreanen om ons heen wat met het uur gekker werd.

Mochten jullie het leuk vinden, het is zeker wel even grappig om wat Koreaanse K-pop te kijken en te luisteren via YouTube. Heel populair hier!

Sistar – Touch my body: http://www.youtube.com/watch?v=9txzvu6eQuw

2PM – Go Grazy: http://www.youtube.com/watch?v=uwD51VS0Uko

Girl’s Day – Oh! My God: http://www.youtube.com/watch?v=04FdisNU3vw

Afgelopen zaterdag ben ik met Shu en Jeroen een nieuwe poging wezen doen om traditionele kleding aan te passen. Eenmaal bij de juiste plek aangekomen bleek het al helemaal vol, behalve een plekje nog om 5 uur. Voor die maar ingeschreven en doorgegaan naar de Pikachu parade! Zag zwart van de mensen, maar de populaire gele wezentje waren nergens te bekennen. Na een uur wachten gaf Jeroen het op en was met de metro teruggegaan. Shu en ik waren maar wat koffie (voor mij offcourse warme chocomel) wezen drinken en na anderhalf uur kregen we de aankondiging te horen dat ze niet zoveel mensen hadden verwacht en dat het daarom vanwege veiligheidsredenen niet door kon gaan. What a waste! Inmiddels was het toch alweer bijna tijd om terug naar het cultural experience center te gaan, dus maar weer in de metro gestapt zonder ook maar enig zicht te hebben gehad op ons jeugd sentiment. Bij de kleding aanpassen en foto’s maken kreeg je exact 10 minuten en dan was de volgende aan de beurt. Het zat echt werkelijk belachelijk bij mij en ik vroeg me ook zwaar af of ze het me wel goed aangedaan hadden. Maar goed, een heleboel foto’s verder toch nog de grootste lol gehad.